قصه موشه
قصه موشه رو می دونی؟ چند روزه هرکار می خوام بکنم قيافه موشه می ياد تو ذهنم...
موشه قيافه خاصی نداره جز اين که ژنهای طفلکيو دستکاری کردن و بدنش هيچی مو نداره، صورتی مايل به قرمز، نرم و لزج. يارو دانشمند باسواته باحال با دستکش سفيد بدن لاغر و نحيف موشه رو که چشماشو سفت بسته می گيره و با اون عينک ته استکانيش محتويات يه سرنگو به شکم موشه تزريق می کنه. موشه با همه ضعفش تکون می خوره و از درد جيغ می کشه يه جيغ ضعيف کوچولو، می گه جييييييغ...
دست خودم نيست. ديشب واسه موشه گريه کردم. واسه اين که دانشمند عشق بشريت حتی دستش نلرزيد که موشه دردش گرفت، حتی نازش نکرد، فقط تزريق کرد و منتظر نتيجه موند. مسخره است که حتی فکر نکردم وقتی سرطان بگيرم حساب يه روز دو روز زندگيمو مديون همين موشه هستم و جيغی که کشيد. امروز هم تو کافی شاپ وقتی منتظرت بودم واسه موشه گريه کردم به بهمن گفتم برام دستمال بياره، لابد فکر کرد دعوامون شده اما وقتی اومدی و مثل هميشه دستمو گرفتی و مهربون نگام کردی دماغش سوخت. لابد فکر کرد تو خونه دعوام کردن، يا يکی تو خيابون بهم متلک گفته، شايدم اصلا فکر نکرد چون غرق بدبختيهای خودش بود و ناچاريش به تحمل فيس و ادای يه مشت نوکيسه الکی خوش. اين نوکيسه های الکی خوشی هم که بهمن فکر می کرد بايد تحملشون کنه نشسته بودن، دخترها خوشحال که می تونن سيگار بکشن، پسرها تو کف که ای کاش مک يه کم ريديف تر بود، دقت کردی دخترها تو کافی شاپ از پسرها سرزنده ترن؟ يه خانم و آقای مسن هم بودن که انگار يه عمر از حضور هم لذت بردن و هنوز سير نشدن، ستار بوی موهات زير بارونو می خوند منم واسه موشه گريه می کردم. آدم باهاس احمق باشه که واسه يه موش آزمايشگاهی گريه کنه نه؟ از خودم پرسيدم زندگی واسه موشه يعنی چی فقط رنج فقط درد زيرچشمهای بی تفاوت يه جلاد که فقط شکنجه رو بيشتر می کنه؟ واقعا مردن به همچين زندگی شرف نداره؟ بعد ياد تزريقهای خودم افتادم، ياد تموم جيغهای بی صدايی که کشيده بودم اما نمی دونم تو مشت کی؟ ديدم بهمن هم داره جيغ می کشه، دختر خوشحالها و پسر تو کفها هم جيغ می کشيدن، اون خانوم و آقا مسنه دردو با متانت تحمل می کردن، تو هم که اومدی با تموم مهربونی نگاهت و لبخندهات نتونستی ردپای تزريق سخت امروزو تو چهره ات قايم کنی...
واسه موشه گريه می کردم چون تو وجودش نبودم که دردو حس کنم دردو بگيرم، فقط جيغو شنيدم و کاری نکردم، واسه همين ياد مسيح افتادم که درد همه رو کشيد، اما واقعا درد همه رو کشيد؟ مصائب مسيحو که ديدم همين طوری گريه کردم چون تو وجودش نبودم که درد بکشم، شايد اگه درد می کشيدم آروم می شدم.
خلاصه هنوز نفهميدم زندگی چيه، اينهمه درد بابت چيه، چرا جيغها رو هيچ کس نمی شنوه و هيچ کسو تکون نمی ده؟ کازانتزاکيس می گه اشک انسان می تونه آسيابها رو بگردونه اما خدا رو نمی تونه تکون بده. من نفهميدم سعادت انسان چطور می تونه با درد کشيدن موش بدست بياد و از اون بدتر نفهميدم اينهمه جيغ بی صدا و دردفروخورده و اشکهای بازخريد نشده اينهمه آدم، ته تغاری لوس ننر خدا رو به کجا می خواد برسونه؟
دلم برات تنگ شده... کاشکی تو بغلت يه فصل گريه می کردم تو هم يه فصل گريه می کردی احتمال زياد دوتايی گريه کردن از تنهايی گريه کردن بهتر باشه. ای بابا باز من زده به سرم...
