این بلاگ اسپات هم بلا شده فارسی اضافه کرده. خب باز دمش گرم. باهاش سروکله زدیم تاریخمونو شمسی کنیم موفق نشدیم. در روزهای آتی بازهم باهاش کشتی خواهیم گرفت.

شوخی شوخی فهرست آرشیوم داره طولانی می شه. باهاس یه فکری براش بکنم. به قالب وبلاگ که فکر نکنم دست بزنم. از اول همین بوده و منم که بنده عادتم.

این وبلاگ یکی از اساسی ترین دلخوشیهای منه. گیرم دیگه خیلی وقتها اینجا هم خودم نیستم. اما گاهگداری وقتی آرشیوم رو می خونم یادم می یاد خودم چی بودم که اینو نوشتم. خیلی وقتها از در گفتم واسه این که یادم بره با مخ رفتم تو دیوار. وبلاگ سابقم پرشین بلاگ بود و بستمش بابت دلایلی که هنوزم به نظرم منطقی می یان. حتی پشیمونم که چرا شدت عمل بیشتری نشون ندادم. اما وقتی اینجا رو درست کردم تصمیم گرفتم مراقبش باشم و ازش دفاع کنم. یه جورایی برام شده حریم شخصی.

اولین وبلاگی که به عمرم دیدم، هدیه تولدم بود. خدایی فکر نمی کردم یه روز این قدر همه گیر بشه. خب، چرا که نه؟ خوبه آدم بتونه حرف بزنه و حرفهای بقیه رو بخونه.

بعد از پابلیش: دروغ چرا؟ حالم از خیلیا به هم می خوره. اگه منم حال خیلیارو به هم می زنم، خب تازه بی حساب می شیم. اوایل خیلی پایه وبلاگها و وب سایتهایی بودم که به مسایل اجتماعی و سیاسی می پرداختن به قولی. اما الآن وبلاگهایی رو ترجیح می دم که احساس کنم نویسنده دست کم با خودش روراسته. گیرم از دغدغه های روزانه اش بگه، از خاطراتش یا هرچی. یکی از این سایتهای حال به هم زن، همین بالاترینه. هی عهد می کنم نرم دیگه، یا اگه برم کامنتهاشو نخونم، نمی شه انگار مرض دارم! حالم می گیره از این جماعت بوقلمون صفت سفسطه گر... برام قابل درکه اگه یکی تو دنیای مجازی هم جرات نکنه به کله گنده ها چیزی بگه، برام قابل احترامه اگه یکی کلن قید پرداختن به این مسایلو بزنه اما آخه دورویی چرا؟ هم ادعای مبارزه و روشنفکری و آگاهی بخشی و باحالی و کوفت و زهرمار می کنیم، هم بلانسبت عین سگ می ترسیم. نتیجه چی می شه؟ هی با ادعای نگاه از منظر دیگه، می زنیم به صحرای کربلا.
مثال بزنم؟ خاطرتون هست دانشجوی ایرانی دانشگاه یو سی ال ای؟ نصف شبی کارتشو نشون نگهبان نداد، طرف هم پلیس خبر کرد، پلیس هم به کثافت ترین شکل ممکن... کار ندارم حالا یارو چه مرگش بود که کارتشو نشون نداد و صدالبته که تف به روح هرچی پلیس سواستفاده گر و خشن و فلان و بهمانه، اما یادتونه؟ تا n هفته بلاگستون عزای عمومی بود، آدم بود که جریانو به روحیه نژادپرستی آمریکاییها و ضدیت با ایرانیها ربط می داد، بیانه بده، فحش بده، محکوم کن، برو، بیا... همون موقع دانشجوی دانشگاه سبزه وار به جرم موهوم حرف زدن با نامزد - گیریم دوست دختر - با ضربات چاقوی یه یارو که معلوم نشد چی کاره بود و چی کاره نبود، از دنیا رفت. نه حرف زدن تو روز روشن جرمه، نه بسیج تو این مواقع یه جو شرف نشون می ده که بگه آره بابا طرف از ما بود... اما خب کی خ...یه داشت نطق بکشه؟ صدای یه کدوم از این روشنفکرهای آگاه ضدنژادپرست تریپ دیدگاه متفاوت درنیومد که نیومد. بعضی گذری یه اشاره ای کردن و تاسفی و بعد بحث رسید دوباره به آمریکای جهانخوار نژادپرست که نه تظاهرات دانشجوهای آمریکایی درحمایت از دانشجوی بی کارت مرهم زخمشون بود و نه نامه غلط کردم پلیس... درسته که هرچی به جای خودش مهمه، منظور منم دقیقن همینه!
مثال دیگه اش هم که حال و روز امروز ماست. دوباره نوحه خونی و سینه زنی اینترنتی راه افتاده که چی؟ یارو دانشجوی ایرانی تو آسانسور دانشگاه نیوفاندلند کانادا، به زور سینه های یه خانومی رو ماچ کرده و محکوم به تحمل حبس به خاطر آزارجنسی شده. خبردارین که ایشون دردفاع از خودشون گفتن نمی شه انتظار داشت همه مردها درمقابل سینه های لخت مقاومت کنن!!!! حالا داشته باشین دیگه، یه ماهی ماجرا داریم از سیاستهای نژادپرستانه ای که عمدن ذکر کردن طرف ایرانی بوده - وقتی ملیت باقی مجرمها ذکر می شه ابدن منظوری وجود نداره و فقط درباره ایرانیها صادقه!- اینکه مدیا داره شلوغش می کنه و دارن حیثیت ما رو می برن - یکی نمی گه این بابا با اون دفاع احمقانه اش حیثیت ما رو برده یا مدیایی که دنبال سوژه می گرده؟!- این که بلاگر کانادایی تو وبلاگش نوشته کسی که همچین تفکری داره خوکه پس ما نتیجه می گیریم طرف گفته همه ایرانیهای دنیا خوکن (منطقشو فهمیدین به منم بگین) و خلاصه های و هوی. حالا ببینم کدوم یکی از اینهایی که رگ غیرتش ورقلمبیده و تازه یادش افتاده که بابا یه ماچ کوچولو که قابل این حرفها رو نداره... یکی از همینا ت...م داشت یه اشاره ای، گذری بکنه که بابا! چند هفته نشده دانشجوی سنندجی رو گرفتن و خودکشی کردن؟ رگ گردنتون واسه دفاع از مجرم ایرانی اون سر دنیا می زنه بیرون، ککتون واسه دکتر و دانشجوی تو مملکت خودتون نمی گزه که بی هیچ گناهی سرشونو کردن زیر آب؟!
البته که دل همه مون می سوزه. منتها اون اعتراض کردن هزینه داره ما هم پایه هزینه دادن نیستیم. عوضش می تونیم تا دلمون بخواد تو کامنت دونی بلاگر کانادایی فحش بدیم و یا درباب امپریالیسم آمریکای جهانخوار ناله و نفرین سربدیم، کیه که بگه خرت به چند، تازه حس خودباحال بینیمون هم ارضا شده.
مثال فراوون دیگه چک کشیدن از حساب ملت ایرانه. جمهوری اسلامی هرگندی توی دنیا بزنه، یه عده پیدا می شن که گلویی صاف کنن و بگن اهم اهم، مقصر مردم ایرانن که نمی فهمن و فرهنگ ندارن و خلاصه حقشون همینه و ال و بل. بخوای وارد بحث فرسایشی بشی که باباجون! دولت متولی فرهنگ جامعه است. بی فرهنگی جامعه ما باعث ایجاد همچین حکومتی شده، حالا این حکومت باعث بی فرهنگی بیشتر می شه و خلاصه شده دور باطل. اعصابت باید فولادی باشه با سفسطه هایی که می کنن. یه بند هم می گن اگه مردم حکومتو قبول ندارن چرا مبارزه نمی کنن؟ انگار خودشون هیچ وقت تو این جامعه نبودن... هر اتفاقی رو گردن مردم انداختن همون قدر نامنصفانه است که همه چیو گردن توطئه صهیونیستها... منتها موضوع ساده تر از این حرفهاست: ملت وکیل و وصی نداره و فحش خورش هم ملسه. حالا اگه مردی بیا و بگو تو فلان ماجرای کم اهمیت ردپای گربه آبدارچی فلان اداره دست دهم دولتی پیدا شد... شانس بیاری، خودکشی بشی. اما می تونی راحت به مردم فحش بدی بدون این که پرستیژت یه نمه تکون بخوره.

گندش بزنن. اینه که می گم حال می کنم وختی می بینم یکی با خودش روراسته. خجالت نمی کشه اگه مسایل دردسر سازو فاکتور می گیره. ادا درنمی یاره و ادعایی هم نداره. یه عده هم هستن که تو ادعاهاشون صادقن، خب الحق دم اونا هم گرم. این وسط من فقط حوصله ادا اطوار و چسی اومدنهای یک جماعت فرهیخته رو ندارم که البته تکلیفم روشنه: کسی دعوتم نکرده، کرم از خودمه!
اینم گفتم محض دل خوشکنک!

posted @ ۶:۴۸ بعدازظهر