می دونی دخترجون، وقتی می یای بهم می گی این جلسه از فلان کلاس رو غایب بودم، اومدم تو برام توضیح بدی چون توضیحات تو رو می فهمم، وقتی هم که می خوای بری می گی مریم خیلی ممنون - یعنی بین این همه دستیار اسم منو یاد گرفتی - کلی انرژی مثبت می گیرم. فکر نمی کردم حوصله و صبر معلمی داشته باشم یا دست کم اینجا وسط یه عده آدم غریب با این انگلیسی الکن از پسش بربیام. اما این بروبچ وقتی این طوری باهام رفتار می کنن به خودم امیدوار می شم. کم کم داره از تدریس خوشم می یاد. بیخود نبود استادمون می گفت نگران نباشین، بچه ها مهربونن با ناشی گریهاتون مدارا می کنن.

یکی از استادهای گروه آموزش ریاضی تازگیا یه کتاب نوشته درباره تفاوت متون آموزشی ریاضی به زبانهای مختلف. یعنی هر زبانی چه ملزوماتی داره و چطوری مفاهیم ریاضی از طریقش انتقال پیدا می کنن. تحقیق جالبیه، چون مثلن به فرض اگه چینی هم بلد نباشین، باز به عنوان یه مدرس ریاضی بد نیست بدونین تو زبون چینی مفاهیم ریاضی چطوری بیان می شن. اون وقت می تونین سر یه کلاس از دانشجوهای چینی، مطلبی رو که می خواین به انگلیسی بیان کنین اما یه جورایی به روش چینیها. ما تو ایران زیاد به این مساله برخوردیم. منابع درسی ما اغلب گنگ و نامفهوم بود چون ترجمه لغت به لغت از متن انگلیسی یا فرانسه بودن نه ترجمه مفهمومی. طرف خیلی می خواست متنو فارسی کنه یه سری لفاظی و جمله های طولانی و استعاره و ایهام چاشنی مطلب علمی می کرد و دیگه پاک نور علی نور می شد. ما تو ایران مترجم متون تخصصی نداریم. یا متخصص اون رشته هستن که از ترجمه سر در نمی یارن، یا مترجمن که از مطلب تخصصی اطلاعی ندارن. بماند که اصلن ترجمه متن علمی کار غلطیه. از این طرف هرچقدر زبانتون خوب باشه، اگه به فارسی درس خونده باشین، وقت توضیح دادنش به یه زبون دیگه پاک الکن می شین. نه به خاطر این که اصطلاحات تخصصی رو ندونین یا این حرفها. به خاطر این که روش فکر کردن به هر زبانی خاص اون زبانه. برای این که بتونین به زبان دیگه ای درس بخونین یا درس بدین، باید روش فکر کردن به اون زبان رو هم یاد بگیرین.

حالا فکرشو بکن توی کلاسی بخوای درس بدی که توش همه جور دانشجویی از هر ملیتی هست. خدایی خیلی سخت می شه. یه سری کتاب دیدم درباره نحوه اداره کلاسهای چندملیتی، چندفرهنگی و اینا. نکته های جالبی بود توش، مثلن این که سعی کنین تو مثالهایی که برای روشن شدن موضوع می زنین هیچ اشاره ای به نژاد، مذهب یا ملیت نکنین. یا این که معمولن یکی از روشهای جلب توجه دانشجوها، ایجاد رقابته اما نباید سر همچین کلاسهایی به هیچ عنوان حس رقابت ایجاد کرد. تو رفتار استادهامون دیدم اینا رو. جالبه وقتی سرکلاس دارن درس می دن، لهجه و نحوه حرف زدنشون فرق داره با وقتی که بیرون از کلاس می بیننت، یا مخصوصن وقتی دوتاشون دارن با همدیگه حرف می زنن.

خلاصه جالبه دنیای تدریس. دنیا کلن دنیای جالبیه فقط باید روحیه و قدرتشو داشته باشی که بتونی خودتو وفق بدی و به سختیهاش غلبه کنی.

پی نوشت: خدایا دوزار قدرت و روحیه نصیب ما بفرما، الهی آمین.

posted @ ۱:۰۹ قبل‌ازظهر  

فانتزی

من اگه یه روز دوتا پسر دوقلو داشته باشم اسمشونو می ذارم آرش و امید، اسم وبلاگمو هم می ذارم مامان پت و مت.
قول می دم هرچی قصه بلدم براشون تعریف کنم. می دونین؟ من خیلی قصه بلدم. شرط می بندم امید تموم قصه هایی که براشون تعریف می کنمو نقاشی می کنه. منم نقاشیهایو هی می ذارم تو وبلاگم. بعد می یان تو کامنت دونی می پرسن پس نقاشیهای آرش چی؟ ولی آرش نقاشی نمی کشه. اگه هم بکشه به من نشون نمی ده چون فکر می کنه من امیدو بیشتر دوست دارم. همه تقاشیهای امید رو می بینن و تحسینش می کنن. آرش درعوض تو اتاقش قصه می نویسه. اول قصه هایی که براش تعریف کردم رو به دلخواه خودش تغییر می ده ولی بعد کم کم قهرمانهای خودش و سبک خودشو پیدا می کنه. مجبورش نمی کنم داستانهاشو برام تعریف کنه چون حس می کنم علاقه ای به این کار نداره.
لابد وقتی آرش 16، 17 سالش شد یکی از داستانهاشو توی یه مجله چاپ می کنه و عاشق یکی از خواننده هاش می شه. یه دختر 19 بیست ساله لابد. حالا کافیه یه روز دختره ناغافل برگرده بگه راستی این امید، داداشت هم نقاشیهای قشنگی می کشه ها... اونوخته که پسرم یه لحظه از زندگی ناامید بشه و طی یک اقدام انتحاری خودشو حلق آویز کنه و یه نامه هیشکی دوسم نداره از خودش جا بذاره.

من اگه یه روز دوتا پسر دوقلو داشته باشم، مامان خیلی بی شعوری از آب درمی یام با این حساب. بنابراین بهتره هیچ وقت دوتا پسر دوقلو نداشته باشم. این وبلاگ، هیچ وقت وبلاگ مامان پت و مت نمی شه و این خیلی غم انگیزه، چون دنیا از وجود یه نابغه نقاشی و یه نابغه داستان نویسی تا ابد محروم خواهد بود، هه هه هه...

پی نوشت 1: چند وقته درحال روحی مینیمم هستم و به شدت دنبال طناب مفت می گردم. موضوع ساده است از سرزنش کردن خودم و بقیه خسته شدم.

پی نوشت 2: اگه دختر داشته باشم چی؟... نمی دونم چرا فکر می کنم اگه دختر داشته باشم تو ذهنش مصداق دمامه جادوگر می شم با یه گرز آتشین... البته واسه جاه طلبی خودم دلم می خواد دختر داشته باشم: دوست دارم دخترم اولین دختر ایرانی باشه که یه حقیقت ساده رو قبل از ازدواج بفهمه (بعد از ازدواج قبول نیست): سه مقوله عشق و س...س و ازدواج سه مقوله مستقلن و الزامن ارتباط عِلی و معلولی ندارن باهم. اگه افتخار این اکتشاف به نبیره مونت هفت نسل بعد از خودم هم برسه باز دستآورد بزرگیه.

پی نوشت 3: تو دهنم طعم قبرستون باغ بهشت قم هست همه اش. اگه می پرسی مگه قبرستون هم طعم داره، باید بگم آره، داره. کافیه بری اولین سالگرد درگذشت پدر صمیمی ترین دوستت، روی صندلی درب و داغون کنار قبرهای خاک گرفته بشینی. بعد درحالی که گوشت پر از صدای آخوند و قاری و شیون و فین کردنه، خواهر هفت ساله دوستت با لباس سیاه و جوراب تورتوری سفید، بهت یه حلوای ماسیده نکبتی تعارف کنه و با صدای نازکش بگه: بخور... حلوا رو برنمی داری اما این می شه همون طعم کذایی...

پی نوشت 4: نفهمیدم کجای این پست، فانتزی بود.

posted @ ۱:۲۷ بعدازظهر